Dinsdagavond 27 februari 2018. Omdat ik voorjaarsvakantie heb, ben ik aan het eind van de middag eropuit getrokken om te gaan fotograferen. De locatie was de Hofvijver te Den Haag (Zuid-Holland, Nederland) om het regeringsgebouw (Binnenhof) te fotograferen tijdens zonsondergang en het aangrenzende 'blauwe uurtje'. Versteend van de kou stapte ik uren later in mijn auto om de terugreis aan te vangen. Eenmaal thuis gekomen, zet ik snel mijn warme maaltijd, welke inmiddels koud geworden was, in de magnetron. Onder het genot van een lekker, verwarmend biertje begin ik aan mijn maaltijd. Omdat mijn vrouw 'boven aan het rommelen is' en de klok inmiddels acht uur geslagen heeft, zit ik alleen beneden. Gedachteloos swipe ik door Facebook, totdat mijn oog valt op een filmpje wat door een Facebookvriend gedeeld is. Ik klik het filmpje aan en krijg mooie beelden, gemaakt door een drone, van vuurtoren Paard van Marken te zien. Mijn hart slaat over als ik zie dat rondom de vuurtoren het Markermeer dicht ligt met kruiend ijs. Direct kwamen beelden in mijn gedachten; beelden van een foto die ik al langer dolgraag wilde maken. Ik zie witte schotsen die tegen elkaar aan gedrukt liggen. Ik zie ijs wat tegen elkaar opgeschoven is. Ik zie afgesneden rietstengels wat door opspattend water (de wind kwam vanuit het oosten) geheel bedekt was met een dikke laag ijs.
Nadat het filmpje afgelopen was begon bij mij de voorbereiding. Stap één was mijn besluit dat ik foto's wilde maken bij de vuurtoren.
De tweede stap was het controleren van het weerbericht voor komende morgen. Vanuit eerdere verkenning en fotomomenten weet ik dat de zonsopkomst het meest geschikt is voor deze locatie. Het overzicht van het weerbericht maakte mij nog enthousiaster, ondanks de voorspelde -8 graden met een gevoelstemperatuur van -18 graden door de harde wind. Mijn conclusie was dat je op kou jezelf prima kan kleden. Dat betekende dat ik, bij het naar bed gaan, diverse lagen kleding klaar moest leggen. De derde stap was een rekenstap. Woensdag 28 februari 2018 zou de zon om 7.29 uur opkomen. Uit ervaring weet ik dat een half uur tot twintig minuten voor zonsopkomst het mooiste kleur in de lucht te zien is. Om tijd te hebben om mijn camera op te stellen, een goede compositie te vinden en dit alles niet te overhaast te doen, wilde ik om 6.30 uur in Marken zijn. Inmiddels had ik via Facebook contact met een fotovriend die de volgende morgen ook naar Marken wilde. We hebben, aangezien het een stuk lopen is van de parkeerplaats naar vuurtoren Paard van Marken om 6.15 uur afgesproken. Een snelle berekening leerde mij dat ik dan om 5.00 uur weg moest rijden. Dit betekende dat de wekker om 4.20 uur werd gezet. Omdat het inmiddels 21.00 uur was, kreeg ik haast. Mijn camera moest schoongemaakt worden, de lenzen en filters idem dito. Daarnaast wilde ik vooraf broodsmeren omdat ik 's morgens nogal moeite heb met opstaan, mijzelf druk maken etc. Ze noemen dat ook weleens 'ochtendhumeur'. Nadat ik alles klaar had liggen ging ik naar bed. Inmiddels was het 22.00 uur.
Het is 6.30 uur, de rendez vous met de fotovriend heeft plaatsgevonden en we lopen het laatste stukje naar de vuurtoren. Zo lopend, dwars tussen de weilanden door, voelen we al dat het een koude morgen gaat worden. Een striemende wind slaat in ons gezicht en maakt het praten bijna onmogelijk. Als we op locatie aankomen zien we dat we niet de enigen zijn die het idee hadden om naar Marken te gaan. Onderweg heb ik getwijfeld of ik er wel goed aan gedaan heb (het sneeuwde van mijn woonplaats tot aan Amsterdam voortdurend) en ook nu slaat de twijfel toe. De lucht is dicht en zo nu en dan slaat een vlokje sneeuw in mijn gezicht. Speurend kijk ik lucht af om te zien of ergens een gat in het wolkendek zit. Ook de anderen vragen zich af of de lucht nog open zal breken. Eén van de personen kijkt op zijn app (Sat24) en ziet dat boven de Achterhoek de bewolking open is. We hopen dat deze gaten op tijd zal komen zodat we toch nog een mooie zonsopkomst krijgen. Inmiddels maak ik toch al wat foto's (zie hierboven voor één van de resultaten), zodat ik sowieso niet voor niets ben geweest. Door mijn adem en de snijdende wind bevriest mijn sjaal. Regelmatig sta ik op het punt om mijn spullen in te pakken en de terugreis aan te vangen. Toch weerhoud iets in me om dat te doen. Net op het moment dat ik besluit om mijn spullen in te gaan pakken en de warme beschutting van de auto te gaan zoeken, zie ik een lichte streep aan de horizon ontstaan. Ik blijf staan en staar naar deze 'lichtbalk'. Zal het dan toch? Toch maar even wachten en kijken wat er gebeurd. Even later hoor ik een kreet van een van mijn collega's. Ik draai me om (vanwege de wind stond ik even met mijn rug naar het Markermeer) en geloof mijn ogen bijna niet. Een waterige zon breekt door de bewolking. De lucht breekt open en kleurt door de luchtvochtigheid mooi mee. Op het kruiend ijs op het Markermeer ontstaan reflecties! Ik hou mijn adem in, wat een schouwspel. Naast mij slaakt een Engelsman de kreet: "Wow, amazing!" Inderdaad! Ondanks de -8 graden Celsius en een gevoelstemperatuur van -18 word ik enorm warm van binnen! Wat een magisch moment! Hiervoor kom ik vroeg uit mijn bed (ondanks mijn ochtendhumeur) en sta ik in de Siberische kou te fotograferen!
Reactie schrijven
Arnoud van de Weerd (maandag, 26 maart 2018 20:05)
Mooie weergave van de ochtend Jan, ik beleef het zo weer op nieuw! Het was echt magisch! En uh... van dat ochtend humeur was niks te merken hoor ;-).
Groet,
Arnoud